Terapia dla dzieci, młodzieży i dorosłych z Zespołem Aspergera oraz wsparcia dla rodziców i opiekunów osób z w/w zaburzeniem zawiera:

• zajęcia grupowe
• zajęcia indywidualne
• konsultacje dla rodziców

W celu niwelowania opisywanych deficytów wskazana jest codzienna, wytrwała praca rozpoczęta jak najwcześniej.

Najlepszym sposobem do nabywania kompetencji społecznych jest środowisko rówieśnicze, ponieważ dzieci najefektywniej uczą się przez modelowanie.

Nie ma lepszego sposobu nauki, niż naturalne, codzienne sytuacje i interakcje społeczne.

Pomimo tego, iż  dzieci z ZA często natrafiają szkole na brak zrozumienia i akceptacji ze strony rówieśników, nie należy się zrażać i poddawać. Niezwykle ważna jest taka organizacja życia szkolnego, by dziecko podjęło trud walki ze swoimi deficytami. Motywacja dziecka, ma ogromny wpływ na skuteczność podjętych działań.

Podczas pobytu w szkole dziecko poprzez konieczność dostosowania się do panujących tam zasad, wdrażając się do systematyczności i obowiązkowości, ma szansę złagodzić objawy towarzyszące zaburzeniu. Pomaga to uniknąć wyobcowania z grupy, a także daje szansę nauki nawiązywania poprawnych kontaktów koleżeńskich.

(wypowiedź dorosłego ZA)

Dziś w sklepie wielkopowierzchniowym znanej firmy robiłem zakupy (prawie) codzienne, tzn. pieczywo, smarowidło do pieczywa, napój, gazetę i odrobinę alkoholu. Natrafiłem na problem, który był dla mnie trudny do rozwiązania pomimo pozornie błahej sprawy.

Zakupy wieczorne to do siebie mają, że niewiele kas jest czynnych. Z powodu nadmiaru ludzi w kolejce, zdecydowałem się na kasę "alkoholową", na uboczu, przy której stało mało ludzi. Gdy przyszła moja kolej, wystawiłem pani kasjerce wszystkie moje zakupy, a następnie zostałem z pustym, plastikowym koszykiem. Zapytałem więc ekspedientki, gdzie mogę odstawić koszyk, gdyż obok nie było żadnego jasnego miejsca jego przechowywania. Pani odpowiedziała mi, że obok. I tu zaczął się problem...

(wypowiedź dorosłego ZA)

Czy Aspie odczuwa, że jest Aspie?

Odpowiem jak Aspie: NIE.

Powyższa odpowiedź może nie usatysfakcjonować części z Was, więc ją uzasadnię.

Żyję w swoim ciele od urodzenia i nie mam pojęcia jak wygląda życie w innych ciałach. Natomiast jestem świadomy swoich trudności na tym świecie, bo widzę, że inni ich nie mają. Oczywiście niektórzy Aspie nie mają tego przywileju/przekleństwa być świadomymi, że ludzie krzywo się na nas patrzą, ja niestety/na szczęście go mam. I to chyba najsilniejszy motywator do zmian i pracy nad sobą.

(wypowiedź dorosłego ZA)

Czy Aspi potrafi "być sobą"? Czyli o tym, co jest w środku człowieka z ZA.

Odpowiedź na 100% brzmi: NIE!!!

Mało tego! Drodzy rodzice, opiekunowie! Nie pozwalajcie swoim Aspim "być sobą"! Nie po to wypracowano terapie, programy edukacyjne, sposoby docierania do ludzi ze spektrum autyzmu, by tacy jak ja pozostawali sobą. Przecież każda terapia, każda lekcja, rozmowa z rodzicami, zmiana zachowania ma prowadzić do WYUCZENIA SIĘ nowego zachowania lub nowych zasad. Uczymy się więc schematów... te schematy należą do kogoś, zostały przemyślane i wypróbowane. One nie są nasze, więc ucząc się ich na pewno nie zostaniemy sobą.

 Zagubiony nastolatek, czyli o zwiększonym ryzyku depresji u młodzieży z ZA

Zniechęcenie, smutek, szaro-bury świat. Z dnia na dzień coraz trudniej wstać z łóżka. Po jakimś czasie już nawet sama myśl, że trzeba wstać, ubrać się i wyjść do szkoły powoduje lęk. W głowie wirują myśli: ,,Jestem nic nie wart, nikt mnie nie rozumie, na pewno sobie nie poradzę, wyśmieją mnie"...

 Stwierdzenie u dziecka zespołu Aspergera, wymaga (według klasyfikacji DSM-IV) wystąpienia następujących objawów:

Kryteria Diagnostyczne zespołu Aspergera

Według klasyfikacji DSM-IV stwierdzenie u dziecka zespołu Aspergera wymaga wystąpienia następujących objawów:

a) co najmniej 2 z poniższych zaburzeń w relacjach społecznych:

• trudności w zachowaniach niewerbalnych (na przykład w nawiązywaniu i utrzymywaniu kontaktu wzrokowego, mimice twarzy, gestykulacjach regulujących interakcje społeczne);
• brak zdolności nawiązywania kontaktów z rówieśnikami;
• brak potrzeby wspólnej zabawy z innymi, posiadania wspólnych zainteresowań lub osiągnięć;
• brak empatii;

b) przynajmniej 1 z poniższych zachowań:

• intensywne, stereotypowe zainteresowania;
• sztywne powtarzanie rytuałów;
• powtarzające się ruchy (na przykład trzepotanie rękami lub kręcenie palcami, ruchy całego ciała);
• zainteresowanie elementami obiektów (na przykład kołami pojazdów, tablicami rejestracyjnymi, klamkami drzwi);

c) brak sukcesów w ważnych sferach życia (społecznych, zawodowych), będący wynikiem powyższych zaburzeń;

d) brak opóźnienia w rozwoju mowy, rozwoju funkcji poznawczych, umiejętności praktycznych, zachowań adaptacyjnych (oprócz interakcji społecznych) oraz zainteresowania otoczeniem;

e) wykluczone rozpoznanie innego uogólnionego zaburzenia rozwojowego lub schizofrenii.